Ενεργητική ανάρτηση (Active suspension)

Πολύπλοκο σύστημα ανάρτησης που, αντί για ελατήρια και αποσβεστήρες, χρησιμοποιεί ενεργά στοιχεία για τον έλεγχο των κινήσεων των τροχών τα οποία λειτουργούν με υδροπνευματικό (Citroen Hydracitve), με πνευματικό (Mercedes-Benz S-Class, VW Touareg κ.α.) ή με ηλεκτρονικά ελεγχόμενα αμορτισέρ (GM). H λειτουργία του συστήματος ελέγχεται από ηλεκτρονικά μέσα ενώ ο έλεγχος των τροχών επιτυγχάνεται με ένα σύστημα ενεργητικής ανάρτησης με μεταβαλλόμενη κίνηση των αμορτισέρ και των ελατηρίων ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες οδήγησης. Με τέτοιου τύπου αναρτήσεις εξοπλίζονται πολυτελή μοντέλα καθώς και ακριβά με σπορ χαρακτήρα. Στην περίπτωση των SUV το ζητούμενο είναι η αύξηση της απόστασης στις εκτός δρόμου διαδρομές ενώ στα σπορ μοντέλα το αντίστροφο ώστε να βελτιώνεται το κέντρο βάρους και η αεροδυναμική του αμαξώματος.

Τα συστήματα αυτά η Lotus τα αποκαλεί «ημιενεργητικά» ή συστήματα αντίδρασης. Τέτοιο ήταν και το πρώτο Citroen 2CV του ’36 όπου οι εμπρός τροχοί μοιράζονταν το ίδιο ελατήριο με τους πίσω. Αν όμως η Austin δεν εξέλιξε το σύστημά της, αφήνοντας αναξιοποίητες τις μεγάλες δυνατότητές του, δεν μπορούμε να πούμε ότι κι η Citroen ακολούθησε τον ίδιο δρόμο. Το γνωστό υδροπνευματικό (ή πιο σωστά ελαιοπνευματικό) σύστημά της πρωτοπαρουσιάστηκε στην πίσω ανάρτηση του Six Traction Avant το 1953, ενώ το 1955 εμφανίστηκε η DS 19 με εξ ολοκλήρου ελαιοπνευματικές αναρτήσεις; Η ανάρτηση αυτή αντί για ελατήρια και αμορτισέρ χρησιμοποιεί «ασκούς» που στο πάνω μέρος τους περιέχουν άζωτο και από κάτω υγρό. Τα δύο αυτά μέσα χωρίζει μια ελαστική μεμβράνη. Το υγρό πιέζεται από ένα έμβολο που συνδέεται με τον τροχό και «παραλαμβάνει» τις ανωμαλίες του εδάφους.
Η ιδέα της χρησιμοποίησης αέρα στη θέση των κοινών ελατηρίων είναι πολύ παλιά. Ήδη από το 1930 η εταιρία ελαστικών Firestone πειραματιζόταν σ’ ένα τέτοιο σύστημα, το 1952 μάλιστα τοποθετήθηκαν τέτοιες αναρτήσεις στα λεωφορεία Greyhound, ενώ η Cadillac χρησιμοποίησε κι αυτή το 1957 αναρτήσεις με αέρα, αλλά τις κατήργησε τρία χρόνια μετά.
Όμως η πρώτη πραγματικά ενεργητική ανάρτηση εξελίχτηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’70 από την Automotive Products και τοποθετήθηκε σ’ ένα Rover 3500 Ρ6 και ένα Ford Granada. Το σύστημα της ΑΡ χρησιμοποιούσε ένα σύνολο από αισθητήρες, που εντόπιζαν κάθε κίνηση των τροχών και κάθε κλίση του αμαξώματος καθώς και μια πολύ γρήγορης απόκρισης αντλία (αντίθετα ακριβώς από το ελαιοπνευματικό σύστημα της Citroen, που παρουσιάζει σκόπιμα μια υστέρηση χρόνου για να αποφεύγονται οι απότομες αντιδράσεις). Οι πληροφορίες των αισθητήρων μεταφράζονταν σε αντίστοιχες εντολές προς την αντλία που φρόντιζε να διατηρεί το αμάξωμα παράλληλο προς το δρόμο, όμως εξαιτίας της γρήγορης απόκρισης του συστήματος περιοριζόταν σημαντικά η άνεση των επιβατών και έτσι το όλο θέμα δεν προχώρησε άλλο.

Πηγή: https://www.caroto.gr/2009/02/13/%ce%b5%ce%bd%ce%b5%cf%81%ce%b3%ce%b7%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%81%cf%84%ce%b7%cf%83%ce%b7/ & http://iceal.wikidot.com/energitikes-anartiseis